Verhalen > - 'Gedachtenwisseling' -
Gedachtenwisseling
Ze waren collega's, die al niet zo goed met elkaar
overweg konden. Nu werden ze elkaars concurrenten. Want één
van hen kon filiaalhouder worden van de grootste vestiging van het uitzendbureau.
'Moge de beste winnen'.
Marit keek nog eens grondig haar toespraak door,
ze moest goed voorbereid zijn. Deze vergadering was erg belangrijk. Naar
aanleiding van haar voordracht en die van haar collega, zou de beslissing
genomen worden over de toekomst. Er moest een nieuwe opvolger gekozen worden
voor het filiaal in het centrum. Op deze grootste vestiging van het uitzendbureau
had Bart vijf jaar als filiaalhouder gewerkt, vanaf volgende maand werd
hij de nieuwe rayonmanager.
Nu ze in de afgelopen vier jaar een kleine dependance
had laten opbloeien tot een middelgroot bedrijf, vond Marit dat ze wel
promotie had verdiend. Jammer genoeg vond haar collega Waldo dat hij er
recht op had. Ze hadden nooit met elkaar op kunnen schieten.
Marit vond Waldo een verwaand macho ventje en het ergste vond ze dat hij
met zijn ellebogen werkte. En aangezien Marit al zijn avances had afgeslagen,
na een tijdje zelfs op harde wijze, was Waldo ook niet zo op haar gesteld.
Waldo zou elke methode gebruiken om de baan te
krijgen. Als ze hem nu maar eens kon ontmaskeren waar haar bazen bij waren.
Ze moesten nu toch weten dat fair speelde en Waldo niet!
De leiding had al veel vergaderingen belegd om
te beslissen wie de opvolger zou worden. Maar aangezien beide gegadigden
uitstekende kwaliteiten bezaten, volgens haar bazen dan, was er nu een
laatste bespreking waarin beide medewerkers hun uiteenzetting konden geven.
Voor Marit zat er aan deze baan
een extra uitdaging; ze zou binnen dit uitzendbureau de eerste vrouw zijn
die het belangrijkste filiaal zou beheren. En aangezien haar uiteindelijke
doel de functie van rayonmanager was, moest ze toch eerst deze stap zetten.
Misschien moest ze Waldo maar eens met zijn eigen wapens proberen te verslaan!
Tot nu toe was de carrière
van Marit voorspoedig verlopen: ze was begonnen als intercedente, werd
toen filiaalhoudster en nu was ze toe aan de volgende uitdaging. Ze was
dertig jaar en wilde haar droom verwezenlijken.
Privé waren de problemen
nu ook opgelost. Na een relatie van zes jaar, had ze deze verbroken en
was weer alleen gaan wonen. Dit beviel haar prima! Af en toe had ze een
vriend en verder besteedde ze haar tijd zoals zij dat wilde.
Nog één keer bekeek
Marit haar pleidooi en ze besloot zichzelf een pauze te gunnen. Te laat,
de deur vloog open. Waldo stond in de deuropening. "Ik moet met je praten," begon
hij onmiddellijk.
Hij keek naar haar papieren.
"Ben je nu nog steeds van plan
om mee te dingen naar die functie?" reageerde hij verbaasd. "Je maakt toch
geen enkele kans!" Dweil, was Marit's enige gedachte.
"Kijk ik ben ouder dan jij, ik
heb meer ervaring en ze nemen altijd mannen voor belangrijke banen!" ging
Waldo opgewonden verder. Marit glimlachte sarcastisch naar
hem. Waldo werd nog bozer, omdat Marit niet reageerde.
"Ik moet een gezin met
drie kinderen onderhouden," schreeuwde hij nu bijna.
En je minnaressen, dacht Marit
en stond op.
"Als je klaar bent, dan neem ik
nu mijn pauze," sprak Marit op kalme toon en liep de kamer uit.
Ze had er genoeg van om altijd
maar die uitgesproken mening van hem te moeten aanhoren. Terwijl ze naar
de kantine liep, hoorde ze de deur met een dreun dichtslaan.
Ze vond dat ze wel een lekkere
lunch verdiend had. Ze koos een salade en twee broodjes en nam plaats aan
een tafeltje in een rustig hoekje. Ze moest zich niet laten verleiden tot
hetzelfde agressieve gedrag als Waldo. Na haar maaltijd nam ze nog even
de tijd voor een sigaret, streek de keurige maar moderne rok van haar mantelpakje
glad en ging op weg naar de kamer waar ze haar voordracht had voorbereid.
Voor het bureau, waar ze die ochtend
aan had gewerkt, bleef ze overrompeld staan. Leeg, er lag helemaal niets
meer op het bureau. Ze had toch niet gedacht dat Waldo tot zoiets in staat
was!
"Wat een miezerige gluiperd ben
je toch," mompelde ze. Maar ze zou zich niet op zo'n oneerlijke manier
door hem laten verslaan, de functie was voor haar. Een gedeelte van haar
toespraak wist ze wel uit haar hoofd en verder zou ze gewoon improviseren,
dat moest ze in haar beroep ook vaak genoeg. Ze liep nog even naar het
toilet om zich op te frissen en haar lippenstift bij te werken en ging
op weg naar de krachtmeting.
In de vergaderzaal waren al enkele
bestuursleden aanwezig en Waldo zat ook al op zijn plek. Marit negeerde
hem en liep, alsof ze dit dagelijks meemaakte, rustig naar haar plaats.
"Moge de beste winnen," zei Waldo
opdat iedereen het kon horen.
"Nou en of, succes!" reageerde
Marit ad rem.
Op het moment dat alle leden aanwezig
waren, opende de voorzitter de bijeenkomst en heette de beide interne sollicitanten
welkom.
"En aangezien ik ondanks de emancipatie,
die ik trouwens toejuich, nog steeds op etiquette gesteld ben, wil ik de
dame onder ons als eerste het woord geven," beëindigde hij zijn opening.
De heren leken verbaasd dat Marit
niets op papier had staan. Ik zal ze laten zien, dat ik mijn mannetje wel
sta, dacht Marit en ze glimlachte om haar woordspeling. Ze begon haar verhaal
met te vertellen waarom ze deze baan ambieerde en waarom zij dacht dat
ze deze functie aankon. Even onderbrak ze haar relaas om te kijken naar
de reacties van de aanwezigen. Ze werd even gestoord in haar concentratie,
omdat ze iemand zachtjes hoorde praten. Ze keek nog eens rond, maar geen
van de lippen bewogen.
"Mooi, dan vertel ik straks van
die fout die men in haar filiaal gemaakt heeft, waardoor we een belangrijke
klant hebben verloren." hoorde ze iemand zeggen.
De bestuursleden werden onrustig,
ze was iets te lang stil gebleven. Marit ging verder met het verdedigen
van haar motivatie. Maar het leek alsof ze een stem hoorde, terwijl iedereen,
zo te zien, toch aandachtig luisterde. Plotseling wist ze het; ze had de
gedachten van Waldo gehoord! Begrijpen deed ze het niet, maar er was geen
tijd om daarover na te denken. Dit was een kans die ze met beide handen
aan moest grijpen.
"Natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt,"
opende ze haar aanval," zoals die keer, dat ik de verantwoording gaf aan
een van mijn medewerkers en we door zijn besluit een belangrijke klant
verloren."
Even keek ze naar het gezicht van
Waldo, hij leek teleurgesteld maar had duidelijk nog meer troeven in handen.
Nu zij zou hem de joker toespelen!
"Maar fouten maakt iedereen. U
moet daarnaast niet vergeten dat ik een filiaal kreeg toebedeeld met twee
medewerkers en wisselende klanten. Nu is het een middelgroot uitzendbureau
met vijf intercedentes!"
Ze kon zien dat ze hiermee indruk
gemaakt had. Weer hoorde ze die vervelende stem in haar hoofd:" Als ik
ze straks het feit onder de neus wrijf dat de meeste vrouwen uiteindelijk
toch aan een gezin beginnen en dat de beste resultaten door mannen behaald
zijn, kan die trut het wel vergeten!" hoorde ze Waldo denken.
Ze schikte de woorden en ging weer
verder.
"Ik wil de strategie van ons moderne
uitzendbureau ook nog even onder de aandacht brengen," vervolgde Marit
haar aanval. "We zijn goed op weg, we stimuleren vrouwen om door te stromen
en nemen steeds vaker landgenoten van buitenlandse afkomst als intercedentes.
Dus lijkt het mij, commercieel gezien, dat er ook in de top evenveel vrouwen
als mannen vertegenwoordigd zouden moeten zijn." Ze liet haar blik rusten
op de onthutste Waldo.
"Inspelen op de maatschappij is
een belangrijke zaak als je zoveel mogelijk klanten wil winnen; u zou kunnen
overwegen om, net als in andere bedrijven, bij gelijke geschiktheid de
voorkeur te geven aan een vrouw!"
Er was een moment van stilte en
toen begonnen diverse aanwezigen te klappen. Waldo keek beteuterd. Het
gesuis in haar hoofd begon weer. "Maar ik heb een idee voor een
grootscheepse campagne voor mijn nieuwe filiaal; luchtreclame, werving
van nieuwe uitzendkrachten met cadeautjes... die bitch zal niet winnen!"
spookte Waldo, duidelijk toch niet helemaal zeker van zichzelf, in haar
gedachten.
Improviseren Marit, sprak ze zichzelf
toe. Opeens kreeg ze een idee. "Verder heb ik al enkele plannen
ontwikkeld. Omdat we nu meer dan ooit nieuwe inschrijvingen van werkzoekenden
nodig hebben, wil ik een grote campagne opstarten."
Ze zag dat Waldo totaal verbouwereerd
in zijn stoel zat, Ze knikte hem vriendelijk toe. "Mijn plan is om met
een rondvaartboot de stad door te varen en de toekomstige uitzendkrachten
naar de aanlegplaatsen te lokken. Geen goedkope campagne, maar nog nooit
vertoond, dus veel publiciteit; we nodigen de pers uit om mee te varen,"
besloot Marit haar pleidooi.
De leiding
was duidelijk zeer enthousiast.
"Jee, dit had ik niet kunnen verzinnen," liet
Waldo zich in haar hoofd horen.
Nee, natuurlijk niet slijmbal, had Marit bijna
hardop gezegd.
"een uistekend betoog, en dat zonder aantekeningen.
Ik ben onder de indruk!" beloonde de voorzitter haar. "en dan wil ik nu
het woord geven aan uw collega."
Timide begon Waldo aan zijn verhaal. Al zijn ideeën om Marit's
speech te ondermijnen, waren echter al door haar weggevaagd en improviseren
was duidelijk niet zijn sterkste kant. Er vielen lange stiltes.
Hij probeerde nog om Marit onderuit te halen, maar aangezien hij niet
voorbereid was geweest op haar toesprak, klonken zijn argumenten niet echt.
Een moment had Marit medelijden met hem, maar toen dacht ze aan al
die streken die hij al haar geleverd had. En zij kon er tenslotte ook niets
aan doen dat ze ineens de geest had gekregen.
Waldo maakte al snel een eind aan zijn betoog en ging weer zitten.
"Als u beiden even de kamer wil verlaten, dan roepen wij u over een
half uur binnen om u ons besluit mede te delen," beëindigde de voorzitter
de vergadering.
Monter stapte Marit naar buiten, met hangende schouders liep Waldo achter
haar aan.
"De beste zal winnen!" was de laatste opmerking die Marit aan Waldo
besteedde.
Waldo knikte schuchter.
Marit nam een slokje van haar koffie en een trekje van haar sigaret.
Boontje komt om zijn loontje, had haar moeder haar altijd geleerd. Waldo
had deze uitdrukking waarschijnlijk nooit begrepen.
Het wachten kostte Marit weinig moeite, maar ze zag Waldo nerveus op
zijn stoel wiebelen.
De deur van de vergaderkamer ging open.
"Komt u nog even binnen?" nodigde de voorzitter hen uit. Toen iedereen
op zijn plaats zat, begon hij met het motiveren van hun besluit.
"Ik moet zeggen dat dit ook niet zo'n moeilijke beslissing was. Op
basis van de goede argumentatie en het briljante idee voor een nieuwe campagne,
hebben wij gekozen voor de vrouwelijke kandidaat."
Marit werd gefeliciteerd, Waldo gaf haar een slappe handdruk.
"Het spijt mij voor u," sprak de voorzitter tegen Waldo, "maar wij
denken dat u momenteel nog niet rijp bent voor deze functie. In de toekomst
zullen wij mogelijk weer aan u denken."
Het klonk als een beleefdheidsfrase. Waldo verliet verstoord het vertrek.
Na deze afgang kan hij beter een andere baan gaan zoeken, dacht Marit.
Het speet haar een beetje voor Waldo, maar een moest de verliezer zijn.
Vol zelfvertrouwen liep ze naar haar auto. Even bleef ze razend naar
haar banden staan kijken, alle vier waren ze net zo leeg als Waldo.
"De heren hebben duidelijk de juiste keuze gemaakt," mompelde ze voor
zich uit.
Vastberaden liep ze naar de taxistandplaats, dat kon ze zich met haar
nieuwe salaris wel veroorloven!
Verschenen in de Viva
©Jolanda Pikkaart.
Deze tekst wordt uitsluitend aangeboden voor persoonlijk gebruik.
|