Gedachtenwisseling

Ze waren collega's, die al niet zo goed met elkaar overweg konden. Nu werden ze elkaars concurrenten. Want één van hen kon filiaalhouder worden van de grootste vestiging van het uitzendbureau. 'Moge de beste winnen'.

Marit keek nog eens grondig haar toespraak door, ze moest goed voorbereid zijn. Deze vergadering was erg belangrijk. Naar aanleiding van haar voordracht en die van haar collega, zou de beslissing genomen worden over de toekomst. Er moest een nieuwe opvolger gekozen worden voor het filiaal in het centrum. Op deze grootste vestiging van het uitzendbureau had Bart vijf jaar als filiaalhouder gewerkt, vanaf volgende maand werd hij de nieuwe rayonmanager.

Nu ze in de afgelopen vier jaar een kleine dependance had laten opbloeien tot een middelgroot bedrijf, vond Marit dat ze wel promotie had verdiend. Jammer genoeg vond haar collega Waldo dat hij er recht op had.
Ze hadden nooit met elkaar op kunnen schieten. Marit vond Waldo een verwaand macho ventje en het ergste vond ze dat hij met zijn ellebogen werkte. En aangezien Marit al zijn avances had afgeslagen, na een tijdje zelfs op harde wijze, was Waldo ook niet zo op haar gesteld.
Waldo zou elke methode gebruiken om de baan te krijgen. Als ze hem nu maar eens kon ontmaskeren waar haar bazen bij waren. Ze moesten nu toch weten dat fair speelde en Waldo niet!
De leiding had al veel vergaderingen belegd om te beslissen wie de opvolger zou worden. Maar aangezien beide gegadigden uitstekende kwaliteiten bezaten, volgens haar bazen dan, was er nu een laatste bespreking waarin beide medewerkers hun uiteenzetting konden geven.
Voor Marit zat er aan deze baan een extra uitdaging; ze zou binnen dit uitzendbureau de eerste vrouw zijn die het belangrijkste filiaal zou beheren. En aangezien haar uiteindelijke doel de functie van rayonmanager was, moest ze toch eerst deze stap zetten. Misschien moest ze Waldo maar eens met zijn eigen wapens proberen te verslaan!
Tot nu toe was de carrière van Marit voorspoedig verlopen: ze was begonnen als intercedente, werd toen filiaalhoudster en nu was ze toe aan de volgende uitdaging. Ze was dertig jaar en wilde haar droom verwezenlijken.
Privé waren de problemen nu ook opgelost. Na een relatie van zes jaar, had ze deze verbroken en was weer alleen gaan wonen. Dit beviel haar prima! Af en toe had ze een vriend en verder besteedde ze haar tijd zoals zij dat wilde.
Nog één keer bekeek Marit haar pleidooi en ze besloot zichzelf een pauze te gunnen. Te laat, de deur vloog open. Waldo stond in de deuropening.
"Ik moet met je praten," begon hij onmiddellijk.
Hij keek naar haar papieren.
"Ben je nu nog steeds van plan om mee te dingen naar die functie?" reageerde hij verbaasd. "Je maakt toch geen enkele kans!"
Dweil, was Marit's enige gedachte.
"Kijk ik ben ouder dan jij, ik heb meer ervaring en ze nemen altijd mannen voor belangrijke banen!" ging Waldo opgewonden verder.
Marit glimlachte sarcastisch naar hem. Waldo werd nog bozer, omdat Marit niet reageerde.
"Ik moet een gezin met drie kinderen onderhouden," schreeuwde hij nu bijna.
En je minnaressen, dacht Marit en stond op.
"Als je klaar bent, dan neem ik nu mijn pauze," sprak Marit op kalme toon en liep de kamer uit.
Ze had er genoeg van om altijd maar die uitgesproken mening van hem te moeten aanhoren. Terwijl ze naar de kantine liep, hoorde ze de deur met een dreun dichtslaan.
Ze vond dat ze wel een lekkere lunch verdiend had. Ze koos een salade en twee broodjes en nam plaats aan een tafeltje in een rustig hoekje. Ze moest zich niet laten verleiden tot hetzelfde agressieve gedrag als Waldo. Na haar maaltijd nam ze nog even de tijd voor een sigaret, streek de keurige maar moderne rok van haar mantelpakje glad en ging op weg naar de kamer waar ze haar voordracht had voorbereid.
Voor het bureau, waar ze die ochtend aan had gewerkt, bleef ze overrompeld staan. Leeg, er lag helemaal niets meer op het bureau. Ze had toch niet gedacht dat Waldo tot zoiets in staat was!
"Wat een miezerige gluiperd ben je toch," mompelde ze. Maar ze zou zich niet op zo'n oneerlijke manier door hem laten verslaan, de functie was voor haar. Een gedeelte van haar toespraak wist ze wel uit haar hoofd en verder zou ze gewoon improviseren, dat moest ze in haar beroep ook vaak genoeg. Ze liep nog even naar het toilet om zich op te frissen en haar lippenstift bij te werken en ging op weg naar de krachtmeting.
In de vergaderzaal waren al enkele bestuursleden aanwezig en Waldo zat ook al op zijn plek. Marit negeerde hem en liep, alsof ze dit dagelijks meemaakte, rustig naar haar plaats.
"Moge de beste winnen," zei Waldo opdat iedereen het kon horen.
"Nou en of, succes!" reageerde Marit ad rem.

Op het moment dat alle leden aanwezig waren, opende de voorzitter de bijeenkomst en heette de beide interne sollicitanten welkom.
"En aangezien ik ondanks de emancipatie, die ik trouwens toejuich, nog steeds op etiquette gesteld ben, wil ik de dame onder ons als eerste het woord geven," beëindigde hij zijn opening.
De heren leken verbaasd dat Marit niets op papier had staan. Ik zal ze laten zien, dat ik mijn mannetje wel sta, dacht Marit en ze glimlachte om haar woordspeling. Ze begon haar verhaal met te vertellen waarom ze deze baan ambieerde en waarom zij dacht dat ze deze functie aankon. Even onderbrak ze haar relaas om te kijken naar de reacties van de aanwezigen. Ze werd even gestoord in haar concentratie, omdat ze iemand zachtjes hoorde praten. Ze keek nog eens rond, maar geen van de lippen bewogen.
"Mooi, dan vertel ik straks van die fout die men in haar filiaal gemaakt heeft, waardoor we een belangrijke klant hebben verloren." hoorde ze iemand zeggen.
De bestuursleden werden onrustig, ze was iets te lang stil gebleven. Marit ging verder met het verdedigen van haar motivatie. Maar het leek alsof ze een stem hoorde, terwijl iedereen, zo te zien, toch aandachtig luisterde. Plotseling wist ze het; ze had de gedachten van Waldo gehoord! Begrijpen deed ze het niet, maar er was geen tijd om daarover na te denken. Dit was een kans die ze met beide handen aan moest grijpen.
"Natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt," opende ze haar aanval," zoals die keer, dat ik de verantwoording gaf aan een van mijn medewerkers en we door zijn besluit een belangrijke klant verloren."
Even keek ze naar het gezicht van Waldo, hij leek teleurgesteld maar had duidelijk nog meer troeven in handen. Nu zij zou hem de joker toespelen!
"Maar fouten maakt iedereen. U moet daarnaast niet vergeten dat ik een filiaal kreeg toebedeeld met twee medewerkers en wisselende klanten. Nu is het een middelgroot uitzendbureau met vijf intercedentes!"
Ze kon zien dat ze hiermee indruk gemaakt had. Weer hoorde ze die vervelende stem in haar hoofd:" Als ik ze straks het feit onder de neus wrijf dat de meeste vrouwen uiteindelijk toch aan een gezin beginnen en dat de beste resultaten door mannen behaald zijn, kan die trut het wel vergeten!" hoorde ze Waldo denken.
Ze schikte de woorden en ging weer verder.
"Ik wil de strategie van ons moderne uitzendbureau ook nog even onder de aandacht brengen," vervolgde Marit haar aanval. "We zijn goed op weg, we stimuleren vrouwen om door te stromen en nemen steeds vaker landgenoten van buitenlandse afkomst als intercedentes. Dus lijkt het mij, commercieel gezien, dat er ook in de top evenveel vrouwen als mannen vertegenwoordigd zouden moeten zijn." Ze liet haar blik rusten op de onthutste Waldo.
"Inspelen op de maatschappij is een belangrijke zaak als je zoveel mogelijk klanten wil winnen; u zou kunnen overwegen om, net als in andere bedrijven, bij gelijke geschiktheid de voorkeur te geven aan een vrouw!"

Er was een moment van stilte en toen begonnen diverse aanwezigen te klappen. Waldo keek beteuterd. Het gesuis in haar hoofd begon weer.
"Maar ik heb een idee voor een grootscheepse campagne voor mijn nieuwe filiaal; luchtreclame, werving van nieuwe uitzendkrachten met cadeautjes... die bitch zal niet winnen!" spookte Waldo, duidelijk toch niet helemaal zeker van zichzelf, in haar gedachten.
Improviseren Marit, sprak ze zichzelf toe. Opeens kreeg ze een idee.
"Verder heb ik al enkele plannen ontwikkeld. Omdat we nu meer dan ooit nieuwe inschrijvingen van werkzoekenden nodig hebben, wil ik een grote campagne opstarten."
Ze zag dat Waldo totaal verbouwereerd in zijn stoel zat, Ze knikte hem vriendelijk toe. "Mijn plan is om met een rondvaartboot de stad door te varen en de toekomstige uitzendkrachten naar de aanlegplaatsen te lokken. Geen goedkope campagne, maar nog nooit vertoond, dus veel publiciteit; we nodigen de pers uit om mee te varen," besloot Marit haar pleidooi.
De leiding was duidelijk zeer enthousiast.
"Jee, dit had ik niet kunnen verzinnen," liet Waldo zich in haar hoofd horen.
Nee, natuurlijk niet slijmbal, had Marit bijna hardop gezegd.
"een uistekend betoog, en dat zonder aantekeningen. Ik ben onder de indruk!" beloonde de voorzitter haar. "en dan wil ik nu het woord geven aan uw collega."

Timide begon Waldo aan zijn verhaal. Al zijn ideeën om Marit's speech te ondermijnen, waren echter al door haar weggevaagd en improviseren was duidelijk niet zijn sterkste kant. Er vielen lange stiltes.
Hij probeerde nog om Marit onderuit te halen, maar aangezien hij niet voorbereid was geweest op haar toesprak, klonken zijn argumenten niet echt.
Een moment had Marit medelijden met hem, maar toen dacht ze aan al die streken die hij al haar geleverd had. En zij kon er tenslotte ook niets aan doen dat ze ineens de geest had gekregen.
Waldo maakte al snel een eind aan zijn betoog en ging weer zitten.
"Als u beiden even de kamer wil verlaten, dan roepen wij u over een half uur binnen om u ons besluit mede te delen," beëindigde de voorzitter de vergadering.

Monter stapte Marit naar buiten, met hangende schouders liep Waldo achter haar aan.
"De beste zal winnen!" was de laatste opmerking die Marit aan Waldo besteedde.
Waldo knikte schuchter.
Marit nam een slokje van haar koffie en een trekje van haar sigaret. Boontje komt om zijn loontje, had haar moeder haar altijd geleerd. Waldo had deze uitdrukking waarschijnlijk nooit begrepen.
Het wachten kostte Marit weinig moeite, maar ze zag Waldo nerveus op zijn stoel wiebelen.
De deur van de vergaderkamer ging open.
"Komt u nog even binnen?" nodigde de voorzitter hen uit. Toen iedereen op zijn plaats zat, begon hij met het motiveren van hun besluit.
"Ik moet zeggen dat dit ook niet zo'n moeilijke beslissing was. Op basis van de goede argumentatie en het briljante idee voor een nieuwe campagne, hebben wij gekozen voor de vrouwelijke kandidaat."
Marit werd gefeliciteerd, Waldo gaf haar een slappe handdruk.
"Het spijt mij voor u," sprak de voorzitter tegen Waldo, "maar wij denken dat u momenteel nog niet rijp bent voor deze functie. In de toekomst zullen wij mogelijk weer aan u denken."
Het klonk als een beleefdheidsfrase. Waldo verliet verstoord het vertrek. Na deze afgang kan hij beter een andere baan gaan zoeken, dacht Marit. Het speet haar een beetje voor Waldo, maar een moest de verliezer zijn.
Vol zelfvertrouwen liep ze naar haar auto. Even bleef ze razend naar haar banden staan kijken, alle vier waren ze net zo leeg als Waldo.
"De heren hebben duidelijk de juiste keuze gemaakt," mompelde ze voor zich uit.
Vastberaden liep ze naar de taxistandplaats, dat kon ze zich met haar nieuwe salaris wel veroorloven!

Verschenen in de Viva